Co łączy nas z Panem Hilarym?

Niektórym częściej, niektórym rzadziej, wszystkim jednak zdarza się coś zgubić, zawieruszyć, zapodziać. Świetlica czasami, to istne biuro rzeczy znalezionych. Bluzy, czapki i szale, które nie mają już szans ogrzać swoich właścicieli, worki na WF z których buty, jak się wydaje, mają ochotę same pobiec za swoim roztargnionym właścicielem… Ale zdarza się też, że ktoś wytrącony z równowagi, zdenerwowany wpada, szuka, przekopuje…po czym okazuje się, że ma w plecaku…albo znalazło się w domu. Cóż, każdemu zdarza się być Panem Hilarym, który, gdzie znalazł własne okulary? Przypomnijcie sobie Kochani – tu link do wiersza w świetnym wydaniu

https://www.youtube.com/watch?v=mInnMNk5KHA

  Ale zapodziać, to nie to samo ,co zaprzepaścić, zmarnować, przegapić… hmm, to już „inna bajka”, ale i ważna kwestia. Dlatego dziś wyszperałyśmy dla Was, dla Waszych rodziców, wiersz pt. Stary Pan Hilary, który, w rzeczy samej, jest nowym Panem Hilarym stworzonym przez współczesnego poetę - Rafała Witka. Zerknijcie na wiersz i bądźcie łaskawi zastanowić się (to zadanie na dziś, na jutro, może na tydzień cały) czy czegoś ważnego w życiu nie przegapiamy, nie marnujemy…Może, to przyjaźń, może czułość, zrozumienie, pomoc komuś słabszemu, może jakieś własne talenty i zdolności, których nie pielęgnujemy? Oczywiście nikt nie będzie Was z przemyśleń przepytywał. To wyłącznie Wasza rzecz, sprawa ściśle tajna, ściśle osobista.   Wiersz poniżej:


Stary Pan Hilary

Pan Hilary wstał o świcie: 
Gdzie jest moje całe życie?
Szuka w kuchni i w łazience,
Sprawdza w szafie i we wnęce.
Wywlókł kufer z rupieciami, 
Przejrzał album ze zdjęciami.
Porozrzucał pamiętniki,
Przewertował gazet pliki.
Głośno dyszy, okiem łypie: 
- Może jest schowane w zsypie?
Już dom cały drży w posadach,
Już kot uciekł do sąsiada... 
Nagle - cisza, a w tej ciszy 
Cichszej niż kichnięcie myszy -
Pojął prawdę pan Hilary:
Życie to nie okulary!

Na świat trzeba patrzeć prawdziwie, widzieć go ,, od podszewki ', takim jakim jest, i starać się czynić go lepszym. Ale czasami, zwłaszcza, gdy jest nam bardzo smutno, koniecznie należy nałożyć, jak śpiewała dawno temu mała Natalia Kukulska, ,, różowe okulary ' oraz ,, buty nie do pary ' i ,, przez różową szybę widzieć świat. ' https://www.youtube.com/watch?v=MMFLR5AvyLU